Miasto ślepców - Jose Saramago

Książka, która potrafi wstrząsnąć chyba każdym. Autor pokazał jak w ekstremalnych warunkach potrafi zmienić się człowiek. Ile tego prawdziwego "człowieczeństwa" w nim zostanie.

Akcja powieści dzieje się z nienazwanym kraju i nienazwanym mieście, na które pewnego dnia spada epidemia białej ślepoty. Dotyka niespodziewanie zwykłych ludzi zajętych codziennymi sprawami. Nie oszczędza nikogo: kobiety, mężczyzn, starców a nawet dzieci. Nie jest to jednak zwykła ślepota, bo ludzie, których ta choroba ogarnęła nie widzą tak zwykli niewidomi ciemności, tylko mlecznobiałą jasność, nazywana "białą ślepotą". Rząd chcąc zapobiec rozprzestrzeniania się zarazy podejmuję decyzję o poddaniu kwarantannie ludzi, których dopadła epidemia. Zostaną umieszczenie w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, gdzie zostaną uwolnione ich najgorsze instynkty.

Pierwszy raz spotkałam się z książką, gdzie bohaterowie są bezimienni. Autor jedynie ogranicza się do określeń jak np. "Żona lekarza", czy " Dziewczyna w czarnych okularach". Jednak ich imiona to jest sprawa drugorzędna. Książka ukazuje jak człowiek zachowa się w obliczu tragedii,  w tym przypadku jest to nagła utrata wzroku. Pokazuje, że w sytuacji tragicznej włączają się ludziom najgorsze instynkty. Ważne jest, żeby przetrwać w tej sytuacji w jakiej się znaleźli. Powinni trzymać się razem w tej sytuacji w jakiej się znaleźli, ale tak się nie dzieje. Następuje rozłam między nimi: na silniejszych i słabszych, na oprawców i ofiary. Jedzenia, którego dostarczają żołnierze jest coraz mniej. Dochodzi do najgorszych zachowań: gwałtów, przemocy i zatraceniu podstawowych wartości. Tylko jedna osoba wśród tego społeczeństwa "ślepców" z jakichś przyczyn nie straciła wzroku. Jest to "żona lekarza". Udaje niewidomą i razem z mężem zostaje zamknięta w szpitalu. Można powiedzieć, że jako jedyna ma szczęście, ale dla niej jest to jak klątwa i przekleństwo. Bo wolałaby oślepnąć niż widzieć te wszystkie okropności i bestialstwo.

Książka jest napisana w sposób trudny stylistycznie. Nie znajdziemy tu typowych dialogów, wszystko jest zlane w jedną całość w tekście. Z początku może się wydawać, że będzie trudno czytać taką książkę napisaną w specyficzny sposób Jednak można się przyzwyczaić do tego. Ja się przyzwyczaiłam i ne przeszkadzało mi to. Bardziej skupiłam się na treści, która niesie ze sobą przesłanie. Bo spróbujmy postawić się w sytuacji bohaterów. Jakbyśmy postąpili na ich miejscu? Czy tak jak oni walczylibyśmy na wszelkie sposoby o przetrwanie zatracając wartości, którymi do tej pory kierowaliśmy się w życiu? Jak w obliczu tej tragedii zmienilibyśmy się? Jak bardzo stalibyśmy się źli?

Wbrew pozorom książka wcale nie jest o ślepcach, jak z początku może sugerować tytuł. Ślepota jest tutaj metaforą. Możemy widzieć, ale być ślepi. Widząc tylko siebie, czubek własnego nosa nie zauważamy to co jest ważne w życiu. Nie widzimy cierpienia, potrzeb innych ludzi. Kieruje nami egoizm. Jeżeli w porę się nie opamiętamy i nie otworzymy oczu może już być za późno.

Książka godna przeczytania. Polecam.


Moja ocena: 9/10

Jose Saramago
Miasto ślepców
Wydawnictwo Rebis  2009
Liczba stron: 344


Książka bierze udział w wyzwaniach: 
Mini book challenge 2016 ( Książka, której autor otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie literatury)
Czytamy zekranizowane książki

Wesołych Świąt !!!

Troszkę spóźnione te życzenia, ale został nam jeszcze jeden dzień. Także kochani życzę Wam wesołych, spokojnych, pogodnych Świąt Bożego Narodzenia spędzonych w rodzinnej atmosferze, pełnych ciepła i radości.

Złączeni - Carol Cassella

Praca lekarzy to naprawdę ciężki kawałek chleba.Codziennie muszą borykać się z problemami natury etycznej i moralnej. Muszą umieć oddzielić życie prywatne od zawodowego. A co jeśli te dwie strefy życia będą się łączyć?

Główną bohaterką powieści jest Charlotte, lekarka pracująca w szpitalu Seattle. Pewnego dnia do szpitala trafia po ciężkim wypadku kobieta w średnim wieku. Sprawca uciekł, a sama kobieta została porzucona przy drodze na pewną śmierć. Ofiary nie można zidentyfikować, bo nie miała przy sobie żadnych dokumentów. Charlotte bardzo przejmuje się losem swojej pacjentki. Nie sądzi, że ich losy będą ze sobą połączone.

Rzadko sięgam po powieści z medycyną w tle, bo zawsze wydaje mi się, że będę pełne naukowego wywodu i niezrozumiałych dla mnie terminów. Tutaj na szczęście tego nie było. Książka była napisana w przystępny sposób i prawdziwą przyjemnością było jej czytanie. Powieść jest pisana z dwóch perspektyw: z punktu widzenia Charlotte i Raney - pacjentki lekarki. Przyznam szczerze, że coraz bardziej zaczynam lubić taki schemat. Dzięki temu można bardziej wgłębić się w los bohaterów, ich problemy, co sprawiło, że podjęli taką a nie inną decyzję. Zastanawiałam się cały czas jak losy Charlotte i jej pacjentki się połączą. Troszkę się domyślałam, ale tego co autorka mi zaserwowała wcale się nie spodziewałam: byłam w lekkim szoku. To jest oczywiście na plus.

Książka podejmuje trudne tematy nad którymi warto się dłużej zastanowić. Ukazuje jak naprawdę ciężka i mozolna jest praca lekarzy, którzy walczą o ludzkie życie. Czy powinien przywiązywać się do pacjenta, czy trzymać się na dystans? Kiedy walczyć o jego życie, a kiedy pozwolić mu odejść? Na takie pytania trudno jest odpowiedzieć. Niemniej jednak warto tą książkę przeczytać. Jest to powieść o oddaniu drugiemu człowiekowi, o odpowiedzialności, o wzajemnym zaufaniu, o niesieniu pomocy drugiemu człowiekowi. Polecam.


Moja ocena 7/10

Carol Cassella 
Złączeni
Wydawnictwo Prószyński i S-ka 2015
Liczba stron: 416